| dc.description.abstract | Het vrouwenwielrennen is een relatief jonge sport, het eerste Nederlands Kampioenschap was in 1965, de mannelijke variant gaat veel verder terug. De mannen hadden al grote rondes als Tour de France, vrouwen hadden een achterstand op de mannen. In 2014 kondigde de organisatie van de Tour de France (ASO) aan om een vrouwenwedstrijd toe te voegen aan het mannenprogramma. In het voortraject van deze bekendmaking is door vrouwen als Marianne Vos stevig gelobbyd voor een vrouwelijke variant van de grootste wielerronde ter wereld. De ASO organiseert als pilot, 3 jaar lang het eendaagse ‘La Course’. In de jaren die volgden op de bekendmaking van de ASO, kwamen meer grote rondes als de Vuelta a España met een vrouwenvariant. In 2009 is gestopt met een Tour de France voor vrouwen maar nu zien organisatoren blijkbaar toch potentie in de vrouwensport. Deze ontwikkeling is de aanleiding om onderzoek te doen naar de ontwikkelingen in het vrouwenwielrennen en welke oorzaken en invloeden hier aan te pas kwamen. De ontwikkeling van het vrouwenwielrennen roept tegelijkertijd de vraag op of de sport zich los van het mannenwielrennen (ondanks) of meer dankzij het mannenwielrennen heeft ontwikkeld.Dit onderzoek gaat over de ontwikkelingen die het vrouwenwielrennen heeft doorgemaakt van 1965 tot heden, dit omdat met het eerste Nederlands Kampioenschap voor vrouwen, dit als de start van de georganiseerde vrouwenwielersport kan worden gezien. De centrale vraag in het onderzoek luidt: Welke ontwikkelingen heeft het vrouwenwielrennen (als georganiseerde sport) sinds 1965 doorgemaakt? Door middel van interviews en participerende observaties is de data voor het onderzoek verkregen. In het theoretisch kader is ingezoomd op het proces van institutionalisering. Aan de hand van verschillende auteurs als Scott (2014), Czarniawska (2009) en Tolbert & Zucker (1996) worden de ontwikkelingen in het vrouwenwielrennen, beschreven door de geïnterviewden, geanalyseerd. Er kan worden geconcludeerd dat het vrouwenwielrennen een grote ontwikkeling heeft doorgemaakt en dat de betrokken vrouwen hier zelf, met hulp van enkele mannen, verantwoordelijk voor zijn. In het vrouwenwielrennen zit een enorme kracht van vrouwen zelf om zich te organiseren, trainingen en wedstrijden op te zetten. Successen in de topsport van vrouwen als Leontien van Moorsel, Monique Knol, Marianne Vos en nu Anna van der Breggen, hebben ervoor gezorgd dat het vrouwenwielrennen meer bekendheid verwierf en groeide. In de beginjaren was er weinig aandacht vanuit de KNWU en ook mannelijke ploegleiders die zich niet inzetten voor sport, hebben de ontwikkeling in de weg gezeten. Uit bovenstaande punten blijkt dat de ontwikkeling van het vrouwenwielrennen vooral ondanks het mannenwielrennen is gebeurt. Er waren soms jaren dat de mannen niet presteerde en dat mensen dus naar de vrouwenwielersport gingen kijken. Ook de dopingperikelen bij de mannen zorgde voor extra aandacht voor het vrouwenwielrennen. Bij deze beide voorbeelden gaat het om ontwikkeling dankzij het mannenwielrennen. Er zijn dus voorbeelden van zowel ‘ontwikkeling dankzij’ als ‘ontwikkeling ondanks’, toch moet geconcludeerd worden dat het vrouwenwielrennen zich vooral ondanks het mannenwielrennen heeft ontwikkeld. De institutie van het vrouwenwielrennen is van onderaf ontwikkeld. Het vrouwenwielrennen is nog niet volledig geïnstitutionaliseerd maar zet al wel de bestaande logica’s in het mannenwielrennen onder druk. | |
