| dc.description.abstract | In deze scriptie doe ik onderzoek naar de rol van vertalen in de externe poëtica van de Franse (scenario)schrijfster en filmmaakster Marguerite Duras (1914-1996).
In de poëtica van Duras lijkt sprake te zijn van een vertaalproblematiek: de Durassiaanse schrijver probeert een primair mentaal materiaal (het ‘primair geschrift’) om te zetten in concrete, geschreven woorden, maar wordt daarbij tegengewerkt door de logische rede die het materiaal dreigt aan te tasten. Het wanordelijke en onbegrensde karakter van het primair geschrift (dat zou bestaan uit ‘vergeten herinneringen’ aan o.a. onbegrensde emoties en verlangens) dreigt tijdens het schrijven verloren te gaan door de begrenzende en categoriserende werking van de rede.
Het vertaalprobleem van de Durassiaanse schrijver interpreteer ik binnen een Freudiaans psychoanalytisch kader (in het eerste deel), alsmede tegen de achtergrond van een aantal belangrijke filosofisch-mystieke ideeën van Georges Bataille (in het tweede deel). Een opvallende conclusie is dat ook de verbale taal, als product van de rede, ongeschikt lijkt te zijn als middel om uitdrukking te geven aan het primair geschrift.
In het derde deel van deze scriptie breng ik de oplossingen die Duras in haar externe poëtica voor het vertaalprobleem aanreikt in kaart.
Tot slot kijk ik, in het vierde en laatste deel van dit onderzoek, naar de mogelijke gevolgen van Duras’ literatuuropvatting voor de vertaler – dit keer in de betekenis van iemand die een tekst van de ene taal in de andere overbrengt - van haar werk. Hiervoor vertaal ik zelf een fragment uit de tekst 'Détruire, dit-elle' (1969) van Marguerite Duras in het Nederlands. De vertaling fungeert daarbij tevens als een toets van de theorie – de externe poëtica van Duras – aan de praktijk van haar schrijven. | |
