“Time May Change Me - But I Can’t Trace Time”: Een literatuuronderzoek naar de rol van convergentie in de muziekindustrie aan de hand van diverse theoretische benaderingen

Abstract

De muziekindustrie is sinds de digitalisering van muziek sterk veranderd. Waar voorheen de distributie van content werd gereguleerd door een handvol mediaconglomeraten, heeft de consument sinds de komst van nieuwe technologieën als Napster, LimeWire, Spotify en Apple Music een meer heterarchische relatie tussen zichzelf en de industrie afgedwongen. Henry Jenkins stelt dat de veranderingen die plaatsvinden in het huidige digitale tijdperk de oorzaak zijn van convergentie. Convergentie leidt tot een veranderende relatie tussen technologieën, industrieën, markten en publieken. In deze thesis wordt de manier waarop convergentie een rol heeft gespeeld in de veranderingen in muziekconsumptie en –distributie aan de hand van drie verschillende theorieën over technologische innovatie achterhaald. Vanuit een sociaal constructivistische benadering worden de sociale omstandigheden voorafgaand aan de totstandkoming van de verschillende muziekplatforms in kaart gebracht. Met de social shaping of technology thesis wordt er meer rekening gehouden met de interactie tussen de politieke besluitvormingen en de economische belangen die bij technologische innovatie een rol spelen. Tot slot worden de muziekplatforms vanuit de theory of technological politics bestudeerd en wordt er op zoek gegaan naar de politieke kracht van de technologie als object. Door deze drie theorieën te combineren is het mogelijk geworden om stapsgewijs het belang van convergentie bij de veranderingen die hebben plaatsgevonden in het huidige digitale tijdperk in kaart te brengen. Hierdoor is het duidelijk geworden dat convergentie als een soort rode draad door deze ontwikkelingen loopt, waardoor de theorie van Jenkins kan worden bevestigd.