Gilligans Discours: Een onderzoek naar de toeschrijving van auteurseigenschappen aan Vince Gilligan in het journalistieke discours.

Abstract

In het academische discours van de cultuurwetenschappen wordt het auteurschap van toonaangevende showrunners erkent. Echter, in het journalistieke discours is het nog onduidelijk in welke mate er over showrunners als auteurs wordt gesproken en of er eigenschappen aan showrunners worden toegekend die typisch zijn voor auteurs. Met dit onderzoek naar de auteurseigenschappen die showrunner Vince Gilligan worden toegeschreven in het Amerikaanse journalistieke discours aan de hand van zijn serie BETTER CALL SAUL is onderzocht of showrunners van kwaliteitstelevisie ook tot auteur verheven kunnen worden. Dit biedt film- en televisiewetenschappers meer inzicht in de positie van kwaliteitstelevisie in de culturele hiërarchie, tussen de populaire ‘lage’ entertainment en de elitaire ‘hoge’ kunstvormen. Om te bepalen wat auteurseigenschappen zijn, is dit onderzoek gebaseerd op de auteurstheorie van Andrew Sarris en de drie beginselen die hij daarvoor opgesteld heeft. Het onderzoek is uitgevoerd aan de hand van een thematische discoursanalyse, zoals beschreven door Virginia Braun en Victoria Clarke, van twintig Amerikaanse recensies van BETTER CALL SAUL. Deze recensies zijn gecodeerd, waarna de codes zijn geclusterd tot subthema’s en thema’s. Vervolgens zijn deze thema’s geïnterpreteerd in relatie tot het onderzoek en zijn daarmee de onderzoeksvragen beantwoord. Uit het onderzoek is gebleken dat Gilligan in het journalistieke discours op persoonlijk vlak als een genie van televisie wordt gezien met een nieuwsgierige persoonlijkheid en leiderschapskwaliteiten. Als showrunner wordt Gilligan auteurseigenschappen van de door Sarris opgestelde beginselen van technische vaardigheid, persoonlijke stijl en intrinsieke betekenis toegekend in BETTER CALL SAUL. Daarnaast beschreven de recensenten dat Gilligans reputatie een statusverhogende invloed had op BETTER CALL SAUL. Deze status van genialiteit is de vierde auteurseigenschap die aan Gilligan werd toegeschreven in het Amerikaanse journalistieke discours. Deze vierde auteurseigenschap is typisch gebleken voor de definiëring van de ‘auteur’ in het journalistieke discours, en gaat vooraf aan de toekenning van technische vaardigheid, persoonlijke stijl en intrinsieke betekenis. In dit onderzoek is gebleken dat de voor film ontworpen auteurstheorie van toepassing is op kwaliteitstelevisie, maar niet de volledige auteurseigenschappen die in het journalistieke discours aan showrunners worden toegekend omvat. In dit onderzoek is alleen Gilligan als auteur geanalyseerd, maar het zou interessant zijn om te bestuderen of er in het journalistieke discours een canon van televisieshowrunners ontstaat. Om de huidige positie van televisie in de culturele hiërarchie te bepalen, zou verder onderzoek zich kunnen richten op een eventueel canon van televisieshowrunners, evenals er een canon van filmauteurs ontstond na de introductie van de auteurstheorie.