De relatie tussen het werkgeheugen en dyscalculie

Abstract

Rekenen is een vaardigheid die nodig is in het dagelijks leven, een proces waarin een realiteit wordt geordend of herordend met behulp van denkhandelingen. Binnen het basisonderwijs bevinden zich kinderen die deze vaardigheid onvoldoende beheersen. Veel rekenzwakke kinderen beschikken over minder goede automatiseringsvaardigheden met betrekking tot basiskennis. Bij sommige van deze kinderen is er sprake van dyscalculie. De vraag is welke rol het werkgeheugen speelt in de relatie tussen dyscalculie en automatisering. In dit onderzoek is onderzocht of er verschillen bestaan tussen kinderen die gediagnosticeerd zijn met dyscalculie en kinderen zonder rekenproblemen met betrekking tot automatisering. Daarnaast is onderzocht of er verschillen zijn tussen deze twee groepen op de volgende werkgeheugencomponenten: het verbaal kortetermijngeheugen, het verbaal werkgeheugen, het visueel kortetermijngeheugen en het visueel werkgeheugen. Tot slot is onderzocht of het werkgeheugen een modererende rol speelt in de relatie tussen dyscalculie en automatisering. Uit de resultaten is gebleken dat kinderen die gediagnosticeerd zijn met dyscalculie significant lager scoren op automatisering dan kinderen zonder rekenproblemen. Daarnaast is gebleken dat kinderen die gediagnosticeerd zijn met dyscalculie niet zwakker scoren op de genoemde werkgeheugencomponententaken dan kinderen zonder rekenproblemen. Tot slot is uit de resultaten gebleken dat de onderscheiden werkgeheugencomponenten geen van allen een modererend effect hebben tussen de diagnostische groep en automatiseringsvaardigheden. Deze resultaten worden bediscussieerd en er worden suggesties gegeven voor toekomstig onderzoek en de praktijk.