Eenzaamheid bij Ouderen: Het Effect van Helpgedrag en Self-efficacy op eenzaamheidsgevoelens van Ouderen in Woongroepen en Zelfstandige Seniorenwoningen.

Abstract

Deze studie onderzocht de invloed van woonvorm op eenzaamheidsgevoelens bij ouderen. Het onderzoek is uitgevoerd binnen twee verschillende woonvormen, namelijk ouderen wonend in een woongroep (N = 100) en ouderen wonend in een zelfstandige seniorenwoning (N = 55). Er werd voorspeld dat self-efficacy gelijk is in beide woonvormen, maar dat ouderen in woongroepen meer helpgedrag vertonen. Door de verwachte mediërende rol van helpgedrag op eenzaamheid, werd in deze studie de hypothese opgesteld dat ouderen in woongroepen minder eenzaamheidsgevoelens ervaren. Data werd verzameld door middel van een papieren vragenlijst. Om de hypothesen te toetsen zijn ANCOVA’s en multipele regressie analyses uitgevoerd. Tegen verwachting in had woonvorm geen invloed op de eenzaamheids-gevoelens van ouderen. Ook bleek waargenomen self-efficacy hoger bij ouderen in zelfstandige seniorenwoningen en was er geen verschil in helpgedrag tussen de woonvormen. Conform de verwachtingen werd gevonden dat een hoog waargenomen self-efficacy en meer helpgedrag gerelateerd is aan minder eenzaamheidsgevoelens. De resultaten uit dit onderzoek laten zien dat eenzaamheidsgevoelens niet alleen beïnvloed worden door het aantal sociale contacten van een persoon, maar ook door psychologische variabelen zoals self-efficacy en helpgedrag. Hoewel de invloed van woonvorm op eenzaamheidsgevoelens van ouderen in deze studie niet is bevestigd, legt dit onderzoek wel een belangrijke nieuwe voorspeller van eenzaamheidsgevoelens bloot, namelijk helpgedrag. Huidig onderzoek biedt aanknopingspunten voor vervolgonderzoek, waarbij de effecten van woonomgeving en helpgedrag op eenzaamheidsgevoelens bij ouderen verder geëxploreerd kunnen worden.