“Uitpraten is niet mijn ding.” Ouders en kinderen over oudermediatie in het publieke domein in Vreedzame Wijken in Utrecht en Groningen

Abstract

In dit onderzoek is gekeken naar bevorderende en belemmerende factoren voor oudermediatoren in Vreedzame Wijken om kinderen in een conflictsituatie op straat aan te spreken. De Vreedzame Wijk 2.0 is een programma om democratisch burgerschap te bevorderen en een gedeelde norm rondom opvoeding in de wijk te creëren. Ouders kunnen een mediatietraining volgen waarin vaardigheden worden geleerd om kinderen op straat ‘Vreedzaam’ aan te spreken. Uit eerder onderzoek blijkt dit aanspreken in Utrecht nauwelijks te gebeuren. In dit onderzoek zijn ook ouders uit Vreedzame Wijken in Groningen onderzocht. Oudermediatoren (n=6) is gevraagd welke factoren volgens hen een rol spelen in het aanspreken van kinderen in een conflictsituatie op straat. Tevens zijn kinderen (n=20) geïnterviewd en is een transcript van een focusgroep met oudermediatoren gebruikt om meer inzicht te krijgen in hun ervaringen met en opvattingen over mediatie op straat. De belangrijkste conclusies zijn dat kinderen aangeven nog nooit oudermediatie op straat te hebben meegemaakt en zij er negatief tegenover zouden staan. Ouders geven aan wel te mediëren op straat, maar het in sommige gevallen niet te durven vanwege verwachte negatieve reacties van ouders en kinderen, omdat mediatie volgens hen vaak als bemoeienis wordt gezien. Toekomstig onderzoek is nodig om de rol van ouders en oudermediatie in een straatcultuur te bepalen.