Dyslexie en impliciet leren: Expliciete instructie als hulpmiddel in een impliciete leertaak.

Abstract

Dyslexie is een leerstoornis waardoor mensen met dyslexie moeite hebben met het verwerken en produceren van geschreven taal (Goldberg, 2014). In onderzoeken naar de oorzaak van dyslexie, welke zullen worden toegelicht in de introductie, kenmerkt de stoornis zich door een zwakker fonologisch bewustzijn en een significant tragere herkenning van woorden in geschreven taal dan niet-dyslectici. Naast fonologische problemen worden ook motorische problemen, visuele problemen, een zwakker werkgeheugen en impliciete leerproblemen gevonden. Nicolson & Fawcett (2007) verklaren de gevonden problemen met een aandoening in het procedureel leren in combinatie met een intact declaratief leren. In procedurele leerprocessen worden onbewust motorische en cognitieve vaardigheden geleerd waarna het leerproces resulteert in automatisch uitgevoerde processen, in tegenstelling tot declaratief leren waarbij bewuste toegang is tot geleerde informatie. Als gevolg van de theorie van Nicolson & Fawcett wordt er onderzoek gedaan naar het effect van expliciete instructie in impliciete leerprocessen bij dyslectici. In deze thesis ligt de focus op het effect van expliciete instructie in een impliciete leertaak bij dyslectici, waarbij aandacht besteed wordt aan welke eigenschappen van de stimuli geleerd kunnen worden op basis van expliciete instructie. Er wordt een overzicht gegeven van de verschillende problemen die gevonden zijn bij dyslectici, waarna de procedurele leeraandoening zal worden toegelicht. Daarna is het huidige onderzoek gerapporteerd met als doel het beantwoorden van de onderzoeksvraag: Wat is het effect van expliciete instructie in een impliciete leertaak voor dyslectici?