| dc.description.abstract | De dominantie van tekst op het toneel wordt vaak in verband gebracht met het dramatische theater. Hans-Thies Lehmann omschrijft in zijn werk Postdramatic Theatre een vorm van theater die voorbij gaat aan het drama en waarbij de tekst dus niet langer dominant is. Ondanks het gegeven dat Crave veel postdramatische kenmerken vertoont, lijkt de tekst wel degelijk een sturend mechanisme te zijn. Vertrekkend vanuit de toneeltekst geeft dit onderzoek een beeld van de postdramatische aspecten van Crave. Hierbij wordt zowel aandacht besteed aan de toneeltekst als aan de enscenering, zoals deze door De Utrechtse Spelen in 2014 in de regie van Thibaud Delpeut is opgevoerd. Het eerste deel bestaat uit een analyse van de postdramatische aspecten van de toneeltekst Crave. Hierop volgt een deel waarin de nadruk ligt op het performatieve aspect van de tekst, om vervolgens te kunnen analyseren wat de relatie is tussen de toneeltekst en de specifieke enscenering. Uiteindelijk zal hieruit de conclusie volgen dat tekst wel degelijk een dominante positie in kan nemen in een voorstelling die over het algemeen als ‘postdramatisch’ wordt gecategoriseerd. Omdat dit onderzoek een nuancering aanbrengt op de theorie van Lehmann, ligt het in de lijn van de bundel 'Het statuut van de tekst in het postdramatische theater'. Deze bundel dient dan ook als leidraad voor dit onderzoek. | |
