| dc.description.abstract | Jaarlijks wordt Nederland geconfronteerd met een instroom van alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv) die slachtoffer of potentieel slachtoffer zijn van mensenhandel en/of mensensmokkel. Om deze groep binnen Nederland bescherming en veiligheid te bieden is uit compassie de Beschermde Opvang (BO) opgericht. Om de veiligheid te garanderen worden de bewoners echter in hun vrijheid beperkt. In deze scriptie is er gekeken naar hoe de voormalige mannelijke ex-bewoners de BO ervaren hebben. De ervaringen zijn verschillend, maar al snel bleek dat de situatie complex is. De amv s krijgen in de BO te maken met beperkingen vanuit verschillende instituties. Deze instituties worden op hun beurt beperkt door de nationale (en internationale) politiek , die weer wordt beïnvloed door de publieke opinie. De situatie waarin de (ex-)BO-bewoners zich bevinden is hierdoor complex, omdat de BO en de pupillen die ze probeert te faciliteren en beschermen niet geconfronteerd worden met een eenvoudig gelokaliseerd probleem, maar eigenlijk met een mondiale problematiek met meerdere spelers die met elkaar in verband staan. Dit maakt de asielproblematiek een complex, systematisch probleem dat geen simpele oplossing kent. De (ex-)BO-bewoners worden hierdoor geconfronteerd met een grote complexiteit en een wirwar aan beperkende structuren en beeldvormingen. Ze zijn onderdeel van de complexiteit en hebben de indruk redelijk machteloos te staan tegenover het systeem . Doordat de (ex-)amv s in de BO in hun vrijheid beperkt worden hebben ze het gevoel in de BO vast te zitten en gecontroleerd te worden in een soort van Panopticon of in hun eigen woorden: gevangenis. De periode na de BO lijken de (ex-)amv s, gecontroleerd te worden door het (asiel) Panopticon. Zodra de procedure is beëindigd verliest het Panopticon de (ex-)amv s in de meeste gevallen uit het oog. Uiteindelijk wanneer een ex-BO-bewoner wordt afgewezen dient de goedbedoelde tijdelijke oprechte compassie slechts ter legitimatie van een repressief systeem en het behouden van de welvaartstaat en de eigen economische hegemoniale positie. In dit complexe systeem lijken de ex-BO-bewoners, verschillende instituties en de onderzoeker gevangen te zitten in een kapitalistisch systeem met onzichtbare, maar wel voelbare beperkende structuren. | |
