Individuele stoornissen of een verstoorde samenleving?

Abstract

Sinds 2000 is het aantal leerlingen met speciale onderwijs behoeften gegroeid, het gaat hierbij voornamelijk om leerlingen met psychiatrische of ernstige gedragsstoornissen. In 2012 ging het om een verdubbeling van leerlingen met deze problematiek ten opzichte van 2000. Dit onderzoek heeft zich gericht op de beeldvorming omtrent medicalisering, diagnosticering, de gerelateerde risico’s en de wijze waarop men hiermee om kan gaan in de periode 2000 tot en met 2014. Dit is gedaan aan de hand van een inhoudsanalyse naar twee opvoedingstijdschriften (J/M Ouders en Ouders van Nu), voor ouders met kinderen van schoolgaande leeftijd. De onderzoeksvraag van dit onderzoek luidt: Hoe worden ouders voorgelicht in opvoedingstijdschriften tussen 2000 en 2014 met betrekking tot het diagnosticeren en medicaliseren van hun kinderen? Aan de hand van vier deelvragen is de onderzoeksvraag beantwoord. Deze deelvragen richten zich op agendavorming, framing, de wijze waarop stoornissen worden omschreven (in verband met mens- en/ tijdsbeeld) en wat er wellicht gedaan kan/ moet worden aan eventuele stoornissen. Concluderend kan er gesteld worden dat er geen opvallende veranderingen hebben plaats gevonden in de periode van 2000 tot en met 2014. Over de gehele 15 jaar wordt de mens (ouders en kinderen) voornamelijk als kwetsbaar en verantwoordelijk omschreven in een drukke tijd waarin veel mogelijkheden zijn. Stoornissen worden veelal enkel benoemd of aan de hand van symptomen omschreven. Daarnaast worden deze vaak neurologisch belicht. Diagnoses en medicatie kwamen weinig letterlijk terug in de artikelen. Wanneer deze wel benoemd werden kwam vooral terug dat een diagnose verhelderend werkt en medicatie een mogelijke oplossing is. Dit alles is grotendeels overeenkomstig met de gebruikte theorie.