Van keukenkastjes tot cornflakes; Een scenografische analyse van de voorstelling The Truth about Kate van Davy Pieters

Abstract

In dit onderzoek wordt door middel van een scenografische analyse onderzocht hoe in de theatervoorstelling The Truth about Kate van Davy Pieters de (in-)stabiliteit van de ruimte verbonden is aan de intermediale referenties in de voorstelling. Er wordt aangegeven wat het betekent als een ruimte in een voorstelling instabiel is, en hoe de ruimte in deze voorstelling instabiel is. De ruimte in deze voorstelling lijkt geen eenduidige betekenis te hebben. Deze ruimte kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden door de scenografie en het spel van de performer; de ruimte is instabiel. In The Truth about Kate worden conventies van audio-visuele media geïmiteerd om aan deze media te refereren. Het decor waarin de voorstelling zich afspeelt lijkt bijvoorbeeld meer op een filmset dan op een realistische representatie van de voorgestelde ruimte. Ook acteert de performer alsof deze zich tot een camera richt, in plaats van tot een theaterpubliek. Het omgaan met de objecten op het podium wisselt tussen een manier die past bij de voorgestelde ruimte en een manier die daar juist niet bij aansluit. Dit resulteert in een twijfel bij de kijker; kijken we nu naar een gefragmentariseerde voorstelling waarvan de scènes zich op verschillende plaatsen afspelen, of kijken we nu naar een voorstelling waarin we het hoofdpersonage haar eigen fantasiewereld uit zien beelden? Deze twijfel komt voort uit het feit dat men niet weet of de camera’s waar de performer zich toe richt afwezig of onzichtbaar zijn. Een onzichtbaar object bestaat in de fictionele wereld en is enkel niet zichtbaar voor het publiek; dit ondersteunt de eerste interpretatie. Een afwezig object, echter, is weliswaar ook onzichtbaar voor het publiek, maar bestaat ook niet in de fictionele wereld en is dus afkomstig uit de fantasie van (één van) de personages in deze wereld. Beide interpretaties zijn mogelijk, zoals blijkt uit deze analyse.