Loskomen van stigma’s ten aanzien van mensen met psychische aandoeningen. Een studie naar de invloed van een destigmatiserende workshop en persoonlijkheid op de stigmatiserende attitude van hulpverleners.

Abstract

In diverse onderzoeken onder hulpverleners in de Geestelijke Gezondheidszorg komt naar voren dat zij mensen met psychische aandoeningen stigmatiseren. Deze stigmatisering kan grote negatieve gevolgen hebben voor hun cliënten. Contact tussen mensen in minder- en meerderheidsgroepen lijkt effectief te zijn in het verminderen van stigmatisering. Daarom werd in de huidige studie onderzoek gedaan naar een workshop waarin het contact tussen mensen met psychische problematiek en hulpverleners centraal stond. De verwachting was dat stigmatisering van deze mensen verminderde in de workshopconditie ten opzichte van de wachtlijst-conditie. Daarnaast werd onderzocht welke invloed de persoonlijkheid van de hulpverleners uitoefende op de stigmatiserende attitudes. Getracht werd om de voorspellende waarden van interacties tussen Big Five persoonlijkheidstrekken te vergelijken met die van afzonderlijke Big Five persoonlijkheidsfactoren. Er werd een gecontroleerd experimenteel onderzoek uitgevoerd waaraan 202 hulpverleners deelnamen. In beide condities vond een voor- en nameting plaats om stigmatiserende attitudes (MICA) en persoonlijkheid (Mini-Markers) te meten. Er is een interactie-effect gevonden, waarbij de hulpverleners die de workshop bijwoonden geen significante afname in stigmatiserende attitudes rapporteren, terwijl de wachtlijst-conditie een toename laat zien. Opvallend is dat er relatief weinig stigmatiserende attitudes onder de hulpverleners worden gemeten. Mogelijke verklaringen voor de relatief lage stigma-scores en de toename van stigmatiserende attitudes in de wachtlijst-conditie worden in de discussie besproken. De stigmatiserende attitudes voorafgaand aan de workshop vertoonden de sterkste relatie met Vriendelijkheid. Het verband met Openheid was zwak. Geen van de interacties tussen de Big Five persoonlijkheidskenmerken voegden iets toe aan het deel van stigmatisering dat al verklaard werd door de afzonderlijke persoonlijkheidsfactoren. Mogelijk zijn individuele persoonlijkheidstrekken betere voorspellers van stigmatiserende attitudes. In vervolgonderzoek zou aandacht besteed kunnen worden aan andere factoren die invloed uitoefenen op stigmatiserende attitudes. Geconcludeerd kan worden dat de workshop bij de huidige doelgroep niet tot een vermindering van stigmatiserende attitudes heeft geleid. Vervolgonderzoek zou zich kunnen richten op meer stigmatiserende doelgroepen en de ontwikkeling van alternatieve meetinstrumenten omtrent stigmatisering. Hierbij dient voorzichtig omgegaan te worden met niet-experimentele groepen.