| dc.description.abstract | Irene de Bel deed bij haar aanstelling als hoofdredacteur van Opzij stellige uitspraken. In praatprogramma’s en interviews in kranten sprak zij van een nieuwe koers voor het feministische maandblad. Ze wilde een positief blad, zonder het zogenaamde vechterige en zeurderige imago van het ‘oude feminisme’, maar een blad waarin de vooruitgang gevierd wordt. Ze wilde een diepgaand, journalistiek vrouwenblad maken waarin het feminisme niet het hoofdthema is.
Deze uitspraken maken het interessant om Opzij onder de hoofdredactie van Irene de Bel te onderzoeken. Er is al veel onderzoek gedaan naar Opzij, vooral naar inclusiviteit en exclusiviteit van het blad. Zo was Opzij in het begin vooral voor blanke vrouwen, en werden de problemen van niet-blanke vrouwen niet altijd erkend. In de jaren ’90 werd Opzij zich bewust van de emancipatie van niet-blanke vrouwen, maar zij werden nog altijd apart gecategoriseerd.
Dit onderzoek wordt geplaatst in de context van het gelijkheidsdenken, het verschildenken en het deconstructiedenken. Met een discoursanalyse wordt bepaald wat Opzij verstaat onder gelijkheid, en op welke manier de opvatting van gelijkheid past in het theoretische kader van gelijkheidsdenken en verschildenken. Met een discoursanalyse worden sociale structuren en machtsstructuren in een tekst blootgelegd. Het wordt duidelijk met welk motief een tekst geschreven wordt en voor wie de tekst de meest voordelige uitkomst heeft.
Uit de analyse in dit onderzoek is gebleken dat gelijkheid voor Opzij in het midden ligt van gelijkheidsdenken en verschildenken. In de editorials van Irene de Bel wordt vaak met een beschuldigende vinger gewezen naar de maatschappij, en wordt vrouwen zelf niets verweten. Dit is in strijd met De Bel’s streven om het blad te ontdoen van het zogenaamde zeurderige imago. Aan de andere kant wordt in de grotere artikelen de bal bij zowel vrouwen zelf als de maatschappij gelegd; zowel vrouwen zelf als de maatschappij moeten problemen die bestaan rondom de emancipatie van vrouwen erkennen, en de oplossing ligt dan ook bij beide partijen. Bijvoorbeeld bij het artikel over de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen (KNAW); vrouwen kunnen zelf veel doen om zowel moeder te zijn en aan de top van de academische wereld te komen. Maar het instituut KNAW moet ook veranderingen doorvoeren in haar beleid om vrouwen gelijke kansen te geven als mannen.
Uit de analyse is gebleken dat de doelen die Irene de Bel uitsprak bij haar aanstelling slechts deels gehaald zijn. Gelijkheid wordt volgens Opzij bereikt als alle betrokken partijen problemen die vrouwen ervaren erkennen, en alle betrokken partijen aanpassingen doorvoeren om deze problemen op te lossen. | |
