| dc.description.abstract | In deze scriptie wordt gezocht naar een manier waarop een actieve samenwerking tussen gezelschap en schouwburg in de kunstmarketing vorm gegeven kan worden. De inspiratie voor dit onderzoek komt uit het debat “Prikkelen en Pleasen”. Hier stond de relatie tussen het theaterbestel en zijn publiek centraal. Marc van Warmerdam, directeur van muziektheatergezelschap van Orkater, bepleitte in dit debat dat opnieuw aansluiting met het publiek gevonden moest worden en dat dit door betere communicatie en samenwerking tussen culturele instellingen mogelijk zou zijn, vooral op het gebied van kunstmarketing. De uitwerking werd de voorstelling “Op de Bodem”. Hiervoor bezocht hij achtentwintig schouwburgen, die met hem dit avontuur aangingen. Deze scriptie biedt een uitgebreide analyse van het marketingproces van deze voorstelling. Zij richt zich specifiek op de samenwerking tussen de producent, Orkater, en haar distributeurs: de schouwburgen.
De scriptie is opgebouwd in drie delen: een historisch overzicht, een theoretisch kader en een uitgewerkte casestudy. In het eerste deel wordt aangetoond hoe het Nederlands theaterbestel zich heeft ontwikkeld, mede dankzij het cultuurbeleid en hoe gezelschappen en schouwburgen zich als onafhankelijke instituten hebben geprofileerd. Het tweede deel toont aan hoe de distributieprocessen in het huidige bestel zijn vormgegeven en hoe het culturele en wetenschappelijke debat reageren op de verantwoordelijkheden van de producent en distributeur in dit proces. Daarna worden theorieën in de kunstmarketing ingezet, om aan te tonen hoe een conflict bestaat tussen de instellingen in hun visie op het publieksbereik. Als oplossing voor dit conflict wordt de term “coöperatieve kunstmarketing gepresenteerd”, die een gelijkwaardige relatie als vertrekpunt in de kunstmarketing inzet. Vervolgens wordt dit idee in het derde deel toegepast op de casestudy.
Uit de analyse van “Op de Bodem” blijkt dat hoewel de theorie en het cultureel debat de distributeur nog graag zien als intermediair tussen artiest en publiek, dat in de praktijk deze rol inhoudelijk ingevuld zal moeten worden door de producent, wil een coöperatieve kunstmarketing kans van slagen hebben. Hij vormt, construeert en houdt het gezicht van de voorstelling in stand en zal deze kennis zo concreet mogelijk moeten overbrengen aan zijn distributeurs. Die distributeur kan zijn taak minimaliseren tot het ontwikkelen van een goede inbedding en vernetwerking in zijn stad en het uitzetten van het aangeboden materiaal. Het gezelschap moet de schouwburgen als zijn eerste publiek beschouwen en bij hen de wens om actief samen te werken te stimuleren. | |
