Het beeldend theater van Boukje Schweigman en de crisis in de kunstkritiek.

Abstract

Samenvatting

De dominerende uitspraak in het nog maar kort bestaande discours over de kunstkritiek is: de kunstkritiek is in crisis. Deze crisis houdt in dat er (te) weinig theoretische benaderingen terug te vinden zijn in de kunstkritiek. Dit onderzoek beschrijft op welke manier theatercritici hedendaagse vormen van theater in hun recensies beschrijven en duiden en in hoeverre dit is beïnvloed door of zich verhoudt tot theatertheorie of theatertheoretische inzichten. Om een dergelijk onderzoek te kunnen uitvoeren wordt in dit onderzoek de theorie van Hans-Thies Lehmann over het post-dramatisch theater vergeleken met uitspraken van theatercritici in recensies over het werk van Boukje Schweigman. Lehmann beschrijft in zijn boek Postdramatic Theatre de verschuiving van dramatisch theater naar post-dramatisch theater, zijn beschrijvingen van het post-dramatisch theater hebben geleid tot een aantal hypothese voor dit onderzoek welke worden getoetst op de recensies van het werk van Schweigman. Het werk van Schweigman is gekozen omdat dit werk, naar mijn mening, valt onder het post-dramatisch theater. De recensies over het werk van Schweigman zijn geanalyseerd aan de hand van elementen die in recensies over dramatische voorstellingen besproken worden: het verhaal, de thematiek, het spel van de acteurs/performers en het toneelbeeld. Uit de analyses is naar voren gekomen dat er in de recensies over het werk van Schweigman niet geschreven wordt over het verhaal, dat er op een andere manier geschreven wordt over de thematiek, dat er niet geschreven wordt over personages maar speler en dat het beeld in de recensies centraal geplaatst wordt. Deze resultaten tonen aan dat de theorie van Lehmann al dan niet bewust doorsijpelt in de recensies over het werk van Schweigman. Hiermee kan geconcludeerd worden dat in de recensies van het werk van Schweigman de staat van de crisis minder problematisch is dan gedacht.