‘We mean business’ - Over de tactiek van het Verenigd Koninkrijk ten tijde van de Britse aanvraag voor de Europese Economische Gemeenschap in 1967

Abstract

Op 11 mei 1967 diende de Britse regering een aanvraag in met daarin het verzoek om toe te treden tot de EEG. Maar net als vier jaar daarvoor was er wederom maar één man nodig om ze buitenspel te zetten: Generaal De Gaulle. Waarom dachten de Britten dat De Gaulle zou zwichten voor een Brits lidmaatschap, of in ieder geval niet genoeg zou dwarsliggen zodat hij niet weer zijn veto uitsprak? In hoeverre bleken de lidstaten het Verenigd Koninkrijk te steunen in de aanvraag? Hadden de Britten een verkeerde inschatting gemaakt over hun manoeuvreerruimte binnen de EEG, of speelden er wellicht andere zaken mee die ervoor zorgden dat een eventuele veto de aanvraag niet compleet overbodig maakte? De onderzoeksvraag voor mijn bachelorthesis is daarom: Waarom dachten de Britten onder leiding van premier Harold Wilson dat een aanvraag in 1967 zou leiden naar een Brits lidmaatschap van de EEG? Ik beargumenteer dat het Franse veto ingecalculeerd was en dat de aanvraag vooral het resultaat op de lange termijn ten goede kwam omdat er zo duidelijk werd aangegeven dat er vertrouwen was in het 'Project Europa'.