| dc.description.abstract | Deze scriptie is een vervolgstudie op Kerkhoff, de Bree, de Klerk & Wijnen (2013), die als doel heeft om te onderzoeken of de oorzaak van dyslexie mogelijk ligt in een tekort in het impliciet, sequentieel leren. Dreumesen van 18 maanden oud met een familiair risico op dyslexie zijn onderzocht op het ontdekken van de relatie tussen niet-aangrenzende afhankelijke elementen in een nonsenstaal. Volgens de procedureel-tekorthypothese kan een tekort in het procedureel geheugen dit impliciet leren bemoeilijken, waardoor het ontdekken van grammaticale relaties verstoord wordt. Zowel in het onderzoek van Kerkhoff et al. (2013) als in de huidige experimenten, is er gebruikgemaakt van een nonsenstaal waarin patronen voorkomen in de vorm van a-X-c en b-X-d (taal 1) of a-X-d en b-X-c (taal 2). Het eerste en derde element komen altijd samen voor, waarbij het tussenliggende element X varieert tussen 24 verschillende woorden. Zowel risicokinderen als controlekinderen (zonder familiair risico op dyslexie) kregen een van de twee talen te horen tijdens de familiarisatiefase gedurende 7,5 minuut (Experiment 1). Dit is het belangrijkste verschil met het onderzoek van Kerkhoff et al. (2013), waarbij de familiarisatiefase 2,5 minuut duurde. Vanwege de resultaten van Kerkhoff et al. (2013), waarin de risicokinderen geen significant verschil maakten tussen de grammaticale en ongrammaticale reeksen, is deze aanpassing aan de familiarisatiefase gedaan, met als verwachting dat meer input positief zou bijdragen aan de resultaten van de risicokinderen. Tijdens de daaropvolgende testfase werden beide talen aangeboden en werden de kijktijden van de participant gemeten door middel van de Headturn Preference Paradigm. Uit de resultaten blijkt dat zowel de risico- als de controlekinderen geen voorkeur tonen voor de taal die al tijdens de familiarisatiefase is gehoord (familiarity-effect) of voor de taal die nog niet eerder is gehoord (novelty-effect). Er is geen evidentie te vinden dat de kinderen onderscheid maken tussen grammaticale en ongrammaticale zinnen. De resultaten van Kerkhoff et al. (2013) laten iets anders zien, omdat de controlekinderen daar significant langer luisterden naar de ongrammaticale patronen. Een verlengde blootstelling aan de stimuli heeft bij dit onderzoek voor beide groepen geen positieve invloed gehad op de resultaten. Er is wel een positieve correlatie gevonden voor de controlegroep tussen de absolute verschilscore (het verschil in kijktijden tussen de grammaticale en ongrammaticale patronen) en de percentielscore op woordenschatbegrip. Dit houdt in dat de kinderen met een grotere receptieve woordenschat meer verschil maakten tussen de grammaticale en ongrammaticale zinnen.
Om te kijken of risicokinderen van een half jaar ouder wellicht wel in staat bleken te zijn om de grammaticale patronen te ontdekken, is er een groep van 24 maanden oude risicokinderen getest (Experiment 2). Hier was de setting van het onderzoek exact hetzelfde als die van Kerkhoff et al. (2013), met een familiarisatiefase van 2,5 minuut. Ook uit dit experiment komen geen significante resultaten naar voren. Dit ondersteunt de resultaten van Wilsenach (2006), waaruit een vertraging van minimaal zes maanden blijkt bij het leren van grammaticale relaties bij kinderen met een familiair risico op dyslexie. | |
