| dc.description.abstract | Deze scriptie onderzoekt de humoristische poëzie van de zeventiende-eeuwse schrijver-arts Willem Godschalck van Focquenbroch aan de hand van humortheorieën uit de Humor Studies. Binnen de Humor Studies zijn enkele theorieën geformuleerd die het wezen, de kern, van humor trachten te achterhalen. Dit zijn achtereenvolgens de superioriteitstheorie, de ventieltheorie en de incongruïteitstheorie. Daarnaast wordt er een vierde theorie gehanteerd: de superego-theorie, die ontwikkeld is naar aanleiding van psychoanalytisch onderzoek door Freud. Alvorens het werk van de dichter geanalyseerd wordt, wordt de werking van humor, - in het algemeen - onderzocht. Vervolgens wordt nagegaan welke technieken Focquenbroch gebruikt om zijn lezer een lach te ontlokken. Het burleske, Focquenbrochs handelsmerk, is één van die technieken. Daaropvolgend wordt onderzocht welke functies uit het komische werk van de dichter gedestilleerd kunnen worden. Wat blijkt is dat de elementen van de theorieën, de burleske procedés en de functies van humor intrinsiek en complex met elkaar verweven zijn. Tevens wordt duidelijk dat de burleske kenmerken instrumenten zijn om de elementen van de theorieën van overtuigingskracht te voorzien. Eveneens komt aan het licht dat door het hechte verbond tussen de elementen van de theorieën, de burleske procedés en de functies, wij een heldere inkijk krijgen in het tijdvak. | |
