Samenwerkend organiseren: wens of werkelijkheid?

Abstract

Verzorgingsstaatveranderingen hebben tot gevolg dat in toenemende mate een beroep moet worden gedaan op informele hulp- en dienstverlening en dat burgers steeds vaker als vrijwilligers in de uitvoeringspraktijk van welzijnswerk worden betrokken. Dit vraagt om samenwerking tussen sociale professionals en vrijwilligers in vormgeving en uitvoering van welzijnswerk, maar de vraag is of hier in de uitvoeringspraktijk van welzijnswerk wel voldoende ruimte voor is. Om te kunnen onderzoeken hoe de samenwerking tussen de sociale professionals en vrijwilligers in de uitvoeringspraktijk van welzijnswerk wordt vormgegeven, worden in dit onderzoek verschillende (sociaal) wetenschappelijke theorieën gecombineerd tot 3 coördinatiemechanismen van waaruit de samenwerking kan worden aangestuurd, te weten ‘netwerk’, ‘professionalisme’ en ‘bureaucratie’. In totaal zijn 23 kwalitatieve interviews afgenomen met 5 sociale professionals en 18 vrijwilligers op 4 onderzoekslocaties binnen het project Preventief Huisbezoek. In de samenwerking binnen de onderzochte projecten Preventief Huisbezoek blijken kenmerken van alle 3 de coördinatiemechanismen een rol te spelen. Uit de ervaringen van de betrokkenen met de samenwerking komt het beeld naar voren dat het coördinatiemechanisme ‘netwerk’ de grootste rol speelt, omdat de vrijwilligers veel ruimte ervaren om hun werkzaamheden vorm te geven en zij daarbij weinig professionele of procedurele sturing ervaren. Echter blijkt feitelijk gezien het coördinatiemechanisme ‘professionalisme’ te overheersen, aangezien de professionals degenen zijn die beslissen over zaken als de geschiktheid van vrijwilligers en de taakverdeling en zij in grote mate sturing geven aan de taak van de vrijwilligers.