De samenhang tussen metacommunicatie in doen-alsof spel en de kwaliteit van samenspel bij kleuters

Abstract

Doen-alsof spel met metacommunicatie wordt beschouwd als de meest complexe vorm van samenspel (Howes & Matheson, 1992). Het huidige onderzoek heeft zich gericht op een nadere analyse waarbij de vraag centraal stond in welke mate er een samenhang is tussen metacommunicatie en de complexiteit van samenspel. De participanten waren 24 kleuters uit groep 1 en 2 (M= 61 maanden; range: 49-73) van een basisschool in Rotterdam en Alkmaar, die gedurende 30 minuten vrij spel werden gefilmd. Alle episoden met doen-alsof spel werden geselecteerd, en met het programma Childes geanalyseerd. Er bleek een significante sterke positieve correlatie te bestaan tussen metacommunicatie en het toevoegen van nieuwe informatie. Tussen metacommunicatie en andere vormen van complexiteit van samenspel, zoals ingaan op uitingen van de ander, werden geen significante verbanden gevonden. Concluderend kan gesteld worden dat er nog niet genoeg ondersteuning gevonden is voor de veronderstelling dat doen-alsof spel met metacommunicatie de meest complexe vorm van samenspel is. Mogelijk zijn de onverwachte resultaten te wijten aan het beperkte aantal participanten of de invloed van de speelplek op de hoeveelheid doen-alsof spel. Vervolgonderzoek zal zich hierop moeten richten.