| dc.description.abstract | Achtergrond: Bij hoogbegaafde kinderen kan er sprake zijn van een leerstoornis, maar dit wordt in de praktijk vaak niet opgemerkt. Indien een leerstoornis niet onderkend wordt, kan dit bij een kind leiden tot sociaal-emotionele problematiek.
Doel: Het eerste doel van het onderzoek is nagaan of er verschillen zijn tussen hoogbegaafde en gemiddeld intelligente kinderen met en zonder dyslexie op de vroege taalontwikkeling. Daarnaast wordt onderzocht in hoeverre lees- en spellingsvaardigheden en de onderliggende factoren van dyslexie, een rol spelen bij de diagnostiek van dyslexie bij hoogbegaafde kinderen.
Methode: Aan het onderzoek namen 109 participanten van zes tot tien jaar deel bij wie de lees-, spellingsvaardigheden, tekstbegrip, fonemisch bewustzijn en benoemsnelheid zijn gemeten. De kinderen zijn ingedeeld in vier groepen, namelijk hoogbegaafde kinderen met en zonder dyslexie en gemiddeld intelligente kinderen met en zonder dyslexie.
Resultaten: Hoogbegaafde kinderen met dyslexie doorlopen de vroege taalontwikkeling significant vaker sneller of normaal, terwijl gemiddeld intelligente kinderen met dyslexie deze vaker trager of normaal doorlopen. Hoogbegaafde kinderen en gemiddeld intelligente kinderen behalen op lezen, spelling, fonemisch bewustzijn en benoemsnelheid significant hogere scores dan hoogbegaafde kinderen met dyslexie.
Conclusie: Hoogbegaafde kinderen met dyslexie doorlopen de vroege taalontwikkeling niet significant verschillend van hoogbegaafde kinderen en gemiddeld intelligente kinderen zonder dyslexie, terwijl zij op lezen, spelling, fonemisch bewustzijn en benoemsnelheid significant lagere scores behalen. Dyslexie zou door deze lagere scores ook bij hoogbegaafde kinderen gesignaleerd kunnen worden. | |
