De grenzen van het nucleaire non-proliferatieregime: Een onderzoek naar het functioneren van het regime in het algemeen en specifiek ten opzichte van de Islamitische Republiek Iran van 2002 tot 2011

Abstract

De kwestie rondom de mogelijke militaire dimensie van het Iraanse nucleaire programma houdt de internationale gemeenschap al ruim tien jaar in zijn greep. De onmacht van invloedrijke staten om grip op te zaak te krijgen bewijst dat de mogelijkheden van het nucleaire non-proliferatieregime begrensd zijn. Het regime bestaat uit een stelsel van afspraken en verdragen met als doel de verspreiding van nucleaire wapens te voorkomen. Het basisverdrag van het regime, het non-proliferatieverdrag, heeft een onderverdeling gemaakt tussen niet-kernwapenstaten en wel-kernwapenstaten. De niet-kernwapenstaten beloofden geen wapens te ontwikkelen in ruil voor het recht op het gebruik van nucleaire energie voor vreedzame doeleinden en de belofte van de wel-kernwapenstaten om door middel van ontwapening de wapenwedloop te beëindigen. Aangezien de kernwapenstaten zich slechts beperkt richten op ontwapening is het niet verwonderlijk dat de niet-kernwapenstaten ook huiverig worden zich aan de afspraken te houden. De aanhoudende problematiek met betrekking tot het nucleaire programma van Iran benadrukt dat het op papier redelijk succesvolle non-proliferatieregime niet waterdicht is. Als het regime nucleaire ambities succesvol wil afwenden moet er een aantrekkelijk tegenaanbod zijn en zolang de initiatieven op het gebied van ontwapening beperkt blijven is het de vraag of het regime nieuwe proliferatie gevaren kan voorkomen.