| dc.description.abstract | De lange animatiefilms die The Walt Disney Company geproduceerd heeft, vanaf dat zij begon met Snow White and the Seven Dwarfs in 1937, staan bekend om het feeërieke karakter waarbij sprookjes doorgaans het thema vormen. Het narratief kenmerkt een ideaalbeeld van een dame in nood, een held, een schurk, en enkele trouwe volgertjes, met hetzelfde gelukzalige eindpunt. Het is een behoudende projectie wat al decennia Disney geliefd maakt, en vaak symbool staat voor de preutsheid en droombeelden van Noord-Amerika. Snow White , evenals haar volgelingen in verdere producties, vond haar geluk in het huishoudelijke zorgzaamheid en het binnenslepen van een ridderlijke held. Wanneer men kijkt naar een personage zoals The Hunchback of the Notre Dame’s Esmeralda, die op de straten van Parijs om zich heen blaft voor gelijkheid en verleidelijk op het podium van het jaarlijkse festival staat te dansen, kan niet ontkend worden dat we getuige zijn van een aanzienlijk contrast.
Dergelijke verandering is geen vreemde gewaarwording. In films van de afgelopen decennia, zoals Pocahontas en Mulan , lijkt een moderner beeld te zijn ontstaan, waarbij het ruimschoots geëxploiteerde fundament van de zachtaardige Disney prinses geëvalueerd is tot een zelfstandig en wereldwijze individu. | |
