| dc.description.abstract | Dans en hyperrealiteit zijn twee verschillende begrippen, maar met eenzelfde lading. Beide manifesteren zich in een mediacultuur waarin tekens en betekenis niet meer vanzelfsprekend samenhangen met de werkelijkheid, maar waarin toch altijd sprake is van betekenisconstructie. In dit onderzoek staat de vraag 'Hoe kan de relatie tussen postmoderne dans en hyperrealiteit beschreven worden?' centraal. Dit onderzoek is gedaan met een theoretische aanleiding, namelijk de nog weinig onderzochte relatie tussen dans en hyperrealiteit. Deze tekst is een theoretisch betoog aan de hand van twee dansvoorstellingen: Live (Hans van Manen) en Psalmensymfonie (Lucinda Childs). In deze tekst staan drie belangrijke conclusies centraal: ten eerste kan dans, terwijl het zich middenin een wereld vol media bevindt, media integreren op een manier waardoor zij niet vanzelfsprekend, maar juist onderwerp van nadenken worden. Ten tweede laat postmodernde dans zien hoe juist door het niet expliciet tonen van betekenis, betekenis niet verdwijnt, maar onderwerp van nadenken wordt. En ten derde is er ook in een hyperrealiteit een voortdurende mogelijkheid van betekenisconstructie. | |
