De Kracht van de Menselijke Geest: Roni Horn en Emily Dickinson

Abstract

De Amerikaanse kunstenaar Roni Horn gebruikt beeld en taal op verschillende manieren in haar werk. Een van de terugkerende thema's is het werk van Emily Dickinson. Kunsthistorica Eva Heisler zet in haar artikel uit 2002, ‘Roni Horn and Emily Dickinson: The Poem as Place’ (Women’s studies, 31 (2002) nr. 6 (November)) uiteen hoe Horns driedimensionale werken overeenkomsten vertonen met de gedichten van Emily Dickinson. De romantische notie van het mentaal reizen is volgens Heisler sterk aanwezig in het werk van zowel Horn als Dickinson. In deze thesis zet ik uiteen hoe deze notie tevens terugkomt in Horns werk uit 1999, Still Water (The River Thames For Example). Horn zet bewust taal in om een scheiding te bewerkstelligen tussen de mentale en fysieke aanwezigheid van de toeschouwer. Het onderzoek bestaat allereerst uit een biografische lijn van Horn. Daarna volgt een theoretisch kader, waarin de verschillende vormen van taalgebruik in kunst worden besproken. Vervolgens wordt met dit theoretisch kader naar de Still Water-serie gekeken, om te analyseren welke effecten Horns taalgebruik heeft. Deze effecten worden uiteindelijk vergeleken met de bestaande analyses van Dickinsons gedichten. Horn verwijst zowel impliciet als expliciet naar Dickinsons werk en creëert op die manier bewust een overeenkomst met de romantische dichter: de scheiding van de mentale en fysieke aanwezigheid van de toeschouwer/lezer.