| dc.description.abstract | Achtergrondinformatie
Allochtone jongeren zijn ondervertegenwoordigd in de geestelijke hulpverlening, en hun ouders herkennen minder vaak de problemen, terwijl ze een gelijke kans hebben op internaliserende problemen als autochtonen. De manier waarop ouders met hun kind over emoties praten, en andersom, kan de herkenning beïnvloeden, en verklaren waarom zij minder geneigd zijn hulp in te schakelen.
Doel
Het doel van dit onderzoek is om inzicht te krijgen in de perceptie van jongeren van hun emotionele problemen en manier van communiceren hierover.
Methode
Achtentwintig Marokkaanse, Turkse en autochtone jongeren hebben deelgenomen aan dit kwalitatieve onderzoek. De helft van deze jongeren heeft ouders die de problemen van hun kind herkenden, de andere helft niet.
Resultaten
Beide groepen (allochtone en autochtone) jongeren hebben dezelfde opvatting over emotionele problemen. Allochtone jongeren ervaren echter meer problemen in de communicatie over gevoelens met hun ouders en anderen. Cultuur vormt hierbij een belangrijke verklaring.
Conclusies
Allochtone jongeren hebben te maken met twee culturen wat betreft het uiten en communiceren van hun emoties. Ze zijn aangewezen op hun familie (ouders) in het oplossen van problemen, maar vinden hier niet de mogelijkheid om over gevoelens te praten met hen. | |
