Millet’s Hagar en Ismael en de religieuze kunst uit de negentiende eeuw

Abstract

Op een belangrijk keerpunt in zijn leven schilderde Millet (1814-1875) Hagar en Ismael (1848-9). De realistische wijze waarop Millet het uitzichtloze lijden van Hagar schilderde zonder tussenkomst van de verlossende engel is in lijn met de ontwikkeling van de religieuze schilderkunst in de negentiende eeuw. Maar ook het persoonlijke leven van Millet was mogelijk aanleiding om dit schilderij een trieste lading te geven. Zijn carrière zat in het slop, hij voelde zich schuldig over zijn manier van leven tegenover zijn moeder en kwam tot inzicht dat hij alleen schilderde wat de markt van hem verlangde en niet wat bij zijn natuur paste. Dit schilderij was het laatste dat hij maakte voor hij uit Parijs vertrok. Met zijn gezin verhuisde hij naar het landelijke Barbizon en schilderde voortaan alleen nog taferelen van landarbeiders en dorpsbewoners. Hagar en Ismael zouden de rest van zijn leven onder een dikke bruine verflaag in een hoek van zijn atelier blijven staan. In deze scriptie wordt het schilderij Hagar en Ismael beschreven tegen de achtergrond van de veranderingen binnen de religieuze kunst in de negentiende eeuw en het persoonlijke leed van Millet in een voor hem moeilijke tijd, halverwege de negentiende eeuw.