| dc.description.abstract | Binnen huidige discoursen en debatten rondom Turkse Nederlanders die naar Turkije verhuizen wordt vaak gesproken van het terugkeren naar eigen land. Maar klopt dit wel? En over welke generatie Turkse Nederlanders wordt er eigenlijk gesproken?
Dit onderzoek draagt bij aan een breder draagvlak van en inzicht in migratie- en mondialiseringprocessen. Kwalitatief onderzoek kan een grote rol spelen om antwoorden te vinden op deze bovengenoemde vragen, er moet meer begrip en inzicht komen in
migratieprocessen van derde generatie Turkse Nederlanders. Op deze manier kan er gezorgd worden dat huidige discoursen niet leiden tot stigmatisering.
Remigratie en transmigratie zijn concepten die binnen huidige debatten en discoursen vaak gebruikt worden, maar is dit wel de juiste terminologie in het geval van mijn doelgroep? Dit onderzoek wijst uit dat er nuance aangebracht dient te worden rondom het thema migratie en richt zich specifiek op de derde generatie
Turkse Nederlanders. Aan de hand van mijn case-study uitgevoerd in Istanbul, wordt duidelijk dat er niet gesproken kan worden van een ‘groep’ Turkse Nederlanders van de derde generatie die
naar Istanbul gaan. Dit is een essentialistische weergave van de werkelijkheid.
Turkse Nederlanders van de derde generatie hebben verschillende migratiemotieven om naar Istanbul te vertrekken en er zijn in dit onderzoek twee duidelijk verschillende beweegredenen te constateren. Waarbij de eerste beweegreden te maken heeft met
een symbolische, emotionele opvatting van cultuur en etniciteit en de tweede uitgaat van instrumentele en meer individuele processen. Tevens wijst dit onderzoek uit dat er geen sprake is van remigratie,
maar dat er beter bij de symbolische motieven gesproken kan worden van roots migration. Bij instrumentele motieven is er sprake van generatie overschrijdende migratie, waar stil wordt gestaan
bij het heen en weer bewegen van mensen binnen meerdere mensenlevens. | |
