De Zevenjarige Oorlog. De rol van de kolonies in de internationale politiek en machtsverhoudingen

Abstract

Koloniale bezittingen bleken ten tijde van de Zevenjarige Oorlog belangrijk voor het eigenbelang van een staat, omdat ze rijkdommen opleverden door de handel. Deze rijkdommen uit de kolonies leidden tot een toenemende macht van Frankrijk en Engeland, die de balance of power uit evenwicht brachten. De spanningen die daaruit voortkwamen stonden verbonden met de veranderingen van diplomatieke allianties die plaatsvonden in Europa. Bij het uitbreken van het conflict in Noord-Amerika was het bezit van kolonies nog geen doorslaggevende factor in de machtsverhoudingen en internationale politiek geweest, maar dit werd het wel in de Zevenjarige Oorlog. Zowel in uitspraken van de Franse minister Choiseul als in de uitspraken van de Britse minister Pitt beek dat koloniale bezittingen belangrijker werden voor de grootmachten. De doelstellingen en de strategie van de Britten waren dan ook volledig op de overzeese gebieden gericht. Frankrijk werd in Amerika aangevallen waardoor territoriale verliezen de handel en economie van het land verzwakten. In Europa werd Frankrijk aangevallen door Pruisen, een staat die door de Britse bloeiende economie vanwege de koloniale overwinningen gesubsidieerd kon worden. Frankrijk belandde in een neerwaartse spiraal en verloor de Zevenjarige Oorlog, en daarmee internationale aanzien in de machtsverhoudingen. De Britten daarentegen werden de nieuwe grootmacht, mede dankzij hun koloniale bezittingen en maritieme capaciteiten. De rol van kolonies in de internationale politiek en machtsverhoudingen kon na de Zevenjarige Oorlog niet meer ontkend worden.