Kaki voor het bloeden. De Nederlandse Provincial Reconstruction Teams in Uruzgan 2006-2010

Abstract

In deze scriptie kijk ik naar de reële uitvoering van Task Force Uruzgan (TFU) als instrument, tegenover de opzet en het politiek discours achter de missie. In andere woorden, ik wil onderzoeken wat TFU moest zijn, en wat het uiteindelijk geworden is. Voor de uitvoer hiervan zal ik me richten op het Provincial Reconstruction Team (PRT), de civiel-militaire “kern” van TFU en de grootste beoogde uitvoerende eenheid van de missie. De PRT is bovendien interessant omdat het een relatief nieuw soort eenheid is, geheel gemodelleerd naar hedendaagse opvattingen over counterinsurgency. Alhoewel de uitbreiding van TFU’s inktvlek al snel stokte, wist het PRT tussen 2006 en 2010 een substantieel aantal projecten uit te voeren. Lastiger meetbaar is de impact van deze “state-building light”, en de beoogde beïnvloeding van lokale machthebbers. Zowel het ontstaan als de rumoerige beëindiging van de missie moeten dan ook bezien worden de langlopende discussie tussen de atlanticistische elementen in het Nederlandse overheidsapparaat, de partijen die liever optrekken in Europees of VN verband, en hen die überhaupt sceptisch staan ten opzichte van militair ingrijpen. Met name toen Nederland’s eigen Jaap de Hoop Scheffer de inspanningen in Afghanistan geframed had als een testcase voor het voortbestaan van het bondgenootschap, kon Nederland niet aan de zijlijn blijven staan. Deze opvatting was het sterkst te horen bij de conservatieve en liberale partijen, gesteund door Buitenlandse Zaken. Steun in het parlement en de samenleving werd gewonnen met morele argumenten.