Nederland en de Armeense genocide: een kwestie van erkennen

Abstract

In deze scriptie wordt onderzoek gedaan naar de manier waarop in Nederland is omgegaan met de Armeense kwestie in drie periodes waarin de kwestie het nieuws haalde: in 1915-1919 toen de Armeense kwestie plaatsvond, in 1975-1983 tijdens een reeks van aanslagen op Turkse ambassades en in de periode 2004-2006 toen Turkije een poging deed om lid te worden van de Europese Unie. De hoofdvraag luidt of er sprake is van een historische traditie, waarin het standpunt van de Nederlandse regering betreffende de Armeense kwestie onveranderd blijft. Daarbij wordt er voor elke periode gebruik gemaakt van verschillende primaire bronnen. Deze primaire bronnen bestaan uit rapportages van de Nederlandse gezant P.J.F.M. van der Does de Willebois, Nederlandse krantenartikelen uit Trouw, NRC Handelsblad, De Telegraaf, De Volkskrant en Het Parool, en parlementaire documenten waaronder het parlementaire debat rondom de Turkse toetredingsonderhandelingen tot de Europese Unie. Het onderzoek wordt uitgevoerd in de vorm van een discoursanalyse waarin de focus wordt gelegd op termen als ‘massamoord’, ‘volkerenmoord’ en ‘genocide’. Het onderzoek concludeert dat er in zekere zin sprake is van een historische traditie. De discussie over de Armeense kwestie is geen nieuw fenomeen. Het onderwerp heeft minstens drie keer op de Nederlandse publieke en/of politieke agenda gestaan en telkens met een ander verloop. Hoewel het verloop van de drie periodes verschillend was, bleef de uitkomst hetzelfde: de regering erkent de Armeense kwestie niet.