De VN als oriëntalistisch klankbord : het Amerikaanse beleid in de Verenigde Naties jegens Palestina, 1945-1948

Abstract

Edward Said beschrijft in ‘Orientalism’ hoe de Verenigde Staten het oriëntalistische gedachtegoed, dat zich uit in een bevooroordeelde en dominante houding ten opzichte van de Oriënt, na 1945 overnamen van de Europeanen. Deze constatering blijkt echter niet direct uit Saids betoog; hij staaft zijn bewering namelijk aan gebeurtenissen van na 1950. De tussenliggende jaren, 1945-1950, waren echter ook van belang. De Amerikanen mengden zich na de Tweede Wereldoorlog in de Palestijnse kwestie via de Verenigde Naties. De VN, een vrucht van Amerikaanse bodem, fungeerde als spreekbuis voor het Amerikaanse beleid, dat inderdaad, zoals Said stelt, blijk gaf van oriëntalistische denkbeelden. Onder meer de culturele identificatie met de Joodse gemeenschap en de culturele verwijdering van de Arabieren droegen bij aan een gepolariseerd wereldbeeld waar de Amerikaanse president Truman, gezien zijn religieuze associaties, erg vatbaar voor was. De Amerikaanse politiek jegens Palestina was naast de invloeden van oriëntalisme ook doordrongen van idealisme, twee begrippen die deels overlappen in hun definitie. De dynamiek tussen idealistische politiek en Realpolitik was dus ook relevant voor de rol die oriëntalisme speelde in het Amerikaanse beleid in de VN. Door overwegend idealistische belangen voorrang te geven boven Realpolitieke belangen, werd de VN in de jaren 1945-1948 een oriëntalistisch klankbord van de VS.