Effectief behandelen van spellingzwakke kinderen

Abstract

In dit onderzoek wordt nagegaan in hoeverre extra spellinginstructie middels de woordbeeldstrategie effectief is. Ook wordt gekeken of er verschil is in effectiviteit bij twee verschillende typen zwakke spellers: Zwakke spellers met een sterker visueel geheugen en zwakke spellers met een sterker abstract redeneervermogen. Dit wordt nagegaan bij een groep zwakke spellers uit groep 5 van het regulier basisonderwijs. Aan de hand van een literatuurstudie worden hypothesen ontwikkeld en deze worden getoetst. Er worden uit een groep van 39 zwakke spellers acht kinderen met een sterker visueel geheugen en acht kinderen met een sterker abstract redeneervermogen geselecteerd. Deze vaardigheden worden gemeten door middel van respectievelijk de subtest ‘Geheugenspan’ van de RAKIT en de subtest ‘Overeenkomsten’ van de WISC-IIINL. De spellingvaardigheden van de kinderen worden gemeten door middel van de CITO SVS M5. Met behulp van deze toets vindt ook de tussen- en de nameting plaats. Spellinginstructie middels de woordbeeldstrategie blijkt na vier behandelingen effectief. Na acht behandelingen zijn de spellingvaardigheden niet significant verbeterd ten opzichte van de tussenmeting. Wanneer naar alle zestien respondenten gekeken wordt, blijkt de woordbeeldbehandeling op de nameting meer effectief dan de behandeling middels de regelstrategie. Op de tussenmeting mag niet gesproken worden van een verschil. Ook wanneer enkel gekeken wordt naar de kinderen met een sterker visueel geheugen, mag er niet gesproken worden van verschil in effectiviteit tussen de twee typen behandelingen. De gevonden verschillen in effectiviteit van de woordbeeldbehandeling tussen kinderen met een sterker visueel geheugen en kinderen met een sterker abstract redeneervermogen zijn ook niet significant. Er kan geen uitspraak worden gedaan over verschillen tussen beide behandelingen. Dit levert suggesties op voor vervolgonderzoek.