Vraagtechnieken van leerkrachten in het onderwijs aan zeer moeilijk lerende kinderen. Onderzoek naar het effect van de Denkstimulerende Gespreksmethodiek

Abstract

Doel: Dit artikel bespreekt het onderzoek naar de verandering van de vraagtechnieken van leerkrachten in het speciaal onderwijs (zml) na kennisname van de denkstimulerende gespreksmethodiek (dgm). Methode: Het onderzoek is uitgevoerd onder negen leerkrachten uit het speciaal onderwijs (zml), die nog geen kennis hadden van de denkstimulerende gespreksmethodiek. Het onderzoek bestaat uit een voor- en een nameting door middel van observaties en interviews. Resultaten: Wat betreft de resultaten is er een significant verschil gevonden tussen het aantal open vragen dat de leerkrachten op de voormeting stelde en het aantal vragen dat ze op de nameting stelde. Daarbij geven leerkrachten aan zich bewuster te zijn van hun eigen vraagtechnieken. Op het gebied van differentiatie gaven de leerkrachten zowel op de voormeting als op de nameting aan rekening te houden met het niveau van de leerlingen en de vragen hierop af te stemmen. Verder is er geen verschil waargenomen op het gebied van het gebruik van concreet materiaal en het kiezen van de instructievormen. Conclusie: De leerkrachten zijn zich meer bewust geworden van de vragen die ze stellen, welke vraagsoorten en niveaus er zijn, welke instructievormen goede mogelijkheden tot denkstimulering bieden en wat het belang is van het gebruik van concreet materiaal. Daarbij zijn ze meer open, gevarieerde vragen gaan stellen. De denkstimulerende gespreksmethodiek heeft wel degelijk de vraagtechnieken van leerkrachten die werkzaam zijn op de Prisma school voor speciaal onderwijs veranderd.