Een Tegenstrijdig Perspectief op Vrouwelijke Seksualiteit

Abstract

In dit eindwerkstuk geef ik antwoord op de vraag: Hoe worden retorische middelen ingezet om een perspectief op vrouwelijke seksualiteit te creëren in de documentaire MIJN SEKS IS STUK? Als basis voor dit onderzoek gebruik ik de theorie van filmcriticus Bill Nichols, een sleutelauteur op het gebied van documentairefilm. Volgens Nichols zijn documentaires geen reproducties, maar representaties van de werkelijkheid, die gevormd worden door de voice van de filmmaker. Deze voice verwijst naar het perspectief dat de maker op de wereld heeft, wat geconstrueerd wordt door verschillende retorische strategieën. Om te ontdekken welk perspectief op vrouwelijke seksualiteit wordt gevormd in de feministische, autobiografische documentaire MIJN SEKS IS STUK voer ik een retorische analyse uit. Hierbij richt ik me op drie soorten retorische middelen, namelijk de narratieve structuur, de filmstijl en de ingezette bewijsvoering. In MIJN SEKS IS STUK onderzoekt Lize Korpershoek waarom in langere relaties haar zin in seks verdwijnt. Ze gaat op zoek naar de oorzaak van dit probleem en hoe het opgelost kan worden, waarbij ze tot de conclusie komt dat haar seksualiteit van haar is en niet hoeft te voldoen aan de norm. Tegelijkertijd bevatten de structuur, stijl en bewijsvoering van de documentaire verschillende aspecten die vrouwelijke seksualiteit strenge eisen opleggen of vrouwen op andere manier onderdrukken. Dit resulteert in een tegenstrijdig perspectief op vrouwelijke seksualiteit. Filmmaker Jim Lane beschrijft hoe feministische documentaires vaker neigen naar dialogic engagement, wat inhoudt dat ze zich enerzijds afzetten van mannelijke dominantie en anderzijds deze mannelijke dominantie vertegenwoordigen. Uit dit eindwerkstuk blijkt dat ook MIJN SEKS IS STUK dialogic engagement bevat, waaruit duidelijk wordt dat representaties van vrouwelijke seksualiteit niet altijd zo geëmancipeerd zijn als ze in eerste instantie lijken.